วันเกิด...ควรนึกถึงใคร?...ทำอะไรได้ประโยชน์.
2010-10-02 13:38 |
วันเกิด
วันเกิด คือวันที่เราถือกำเนิดเกิดมาบนโลกนี้ เป็นวันแรกที่เราลืมตามองดูโลก โลกที่วุ่นวายสับสนต่อสู้แก่งแย่ง ชิงดีชิงเด่น ต้องต่อสู้ทุกลมหายใจ เพื่อชีวิตที่อยู่รอด
วันเกิดของเรา บุคคลที่จะดีใจที่สุด และต้อนรับเราอย่างอบอุ่นใจมากที่สุด คนแรกก็คือ .." แม่ " ต่อมาก็คือ .." พ่อ " ของเรานั่นเอง
อ้อมกอดแรกที่เราได้รับ ก็คืออ้อมกอดของแม่ น้ำหยดแรกที่เราได้ดื่มบนโลกมนุษย์นี้ ก็คือน้ำนมของแม่
ดังนั้น บุคคลคนแรก ที่เราควรจะต้องนึกถึงคนแรก ก็คือ ".แม่ " ของเรานั่นเอง
บุคคลที่สอง ที่เราควรจะนึกถึง ก็คือ " พ่อ " เพราะถ้าไม่มีพ่อของเรา แม่ก็คงไม่ได้
อุ้มท้องเรามา และเราก็จะเป็นภาระที่หนักอึ้ง ที่พ่อจะต้องดูแลเลี้ยงดู
เราจนเติบใหญ่ จนกว่าจะได้ทำงานหาเลี้ยงตัวเองได้
บุคคลที่สาม ที่เราควรจะนึกถึง ก็คือหมอตำแยหรือหมอทำคลอด ที่ท่านได้ดูแล
ทำคลอดให้แม่และตัวเราเกิดมาด้วยความรอดปลอดภัย
สิ่งที่เราจะทำแล้วได้ประโยชน์
ประการแรก ไปกราบเท้าแม่ ที่ทำให้เราเกิดมาได้ ท่านลำบากในการกินอาหารตลอด
เก้าเดือน อยากทานสิ่งใดก็ต้องอดต้องระวังกลัวเราซึ่งอยู่ในท้องจะแสลงเป็นอันตราย ท่านแบกรับ
ตัวเราไว้ในท้องตั้งเก้าเดือนเต็มๆ ซึ่งเราแต่แรกก็ตัวนิดเดียว แล้วก็หนักเพิ่มขึ้นๆ จนเป็นภาระให้แม่ต้อง
หอบอุ้มไว้ในท้อง แต่แม่ก็ไม่เคยปริปากบ่นสักคำ ตรงกันข้ามกับลูบคลำทนุถนอม คอยระวังภัยให้เรา
มิให้ใครมาทำร้าย ระวังตัวเองมิให้หกล้ม เพราะกลัวว่าเราจะเป็นอันตรายมิได้เกิดมามองดูโลก
แล้วใครล่ะ?...จะดีเท่าแม่เรา..
.............จะไปหาใครที่ดีกว่านี้..ได้ที่ไหน.....แม่มีเพียงคนเดียวในโลก............
เราจึงควรนึกถึงท่านเป็นคนแรก...ไปกราบเท้าท่าน..ไปอยู่กับท่าน.ทำอะไรก็ได้.ให้ท่านมีความสุขตลอดทั้งวัน
เพราะในวันเกิดของเรา.....ท่านเป็นผู้ที่ให้ความสุขแรกแก่เรา กอดแรก..ความอบอุนแรก..น้ำนมที่กลั่น
มาจากเลือดหยดแรกที่เราได้ดื่มกิน เราอยู่กับท่านตลอดเวลา..ในอ้อมแขนที่อบอุ่น..
ประการที่สอง ไปกอดพ่อ พ่อของเรา พ่อผู้ซึ่งจะต้องรับภาระแห่งชีวิตของเราไปตลอด
จนกว่าเราจะช่วยเหลือตัวเองได้ พ่อจะต้องทนลำบากในการทำงาน เหน็ดเหนื่อย ตรากตรำ เหงื่อไหลชุ่ม
โชกกายเพื่อให้ได้มาซึ่งเงินทองสิ่งทรัพย์ที่จะมาเลี้ยงดูเราและแม่ให้ได้อยู่อย่างสุขสบาย
ให้เราจงท่องจำไว้ในใจ ว่า..ความรักของ " พ่อ + แม่ " เป็นรักแท้ รักที่มีให้เราตลอดเวลา.
.มีให้เราจนตราบชั่วนิรัดร์...ไม่มีความรักใดๆในโลกนี้ที่จะมั่นคงจีรัง เท่ากับรักของพ่อแม่...
ดังนั้น เราควรอย่างยิ่งที่จะทนุถนอมน้ำใจท่าน รักท่าน ดูแลท่าน ให้เหมือนกับที่ท่านมีให้เรา
ไม่เคยขาดหายเหือดแห้งไปจากใจ.... มีให้เราตลอดเวลาทุกนาที ที่ท่านมีชีวิตอยู่
ประการที่สาม ไปทำบุญที่วัด เพราะการที่เราได้เกิดมาบนโลกนี้ ก็เพราะบุญที่ทำไว้ใน
ชาติปางก่อน ได้เกิดมาอาการครบ 32 ก็ถือได้ว่า เป็นบุญยิ่งแล้ว และการที่ได้เกิดมาพบพระพุทศาสนา.........
ก็ถือได้ว่าเป็นบุญอันยิ่งใหญ่ เราจึงควรเสริมสร้างบุญเพิ่มให้กับตัวเรา..บุญเก่าเรามี บุญใหม่ก็สร้าง...
ทำบุญแล้วอุทิศให้กับพ่อ..แม่ของเรา หากท่านมีชีวิตอยู่ ก็อธิษฐานให้บุญรักษาท่านทั้งสอง
ให้มีสุขภาพ พลานามัยที่สมบูรณ์แข็งแรง หากท่านล่วงลับไปแล้ว ก็ตั้งจิตอุทิศให้ท่านได้รับแต่ความสุข....
ยิ่งๆขึ้นไป ในสัมปรายภพ .... อีกส่วนหนึ่งก็ขออุทิศให้ ท่านเจ้ากรรมนายเวร ของเราทั้งหลาย ตลอดจนถึง
หมอตำแยหรือหมอผู้ทำคลอดเรา ซึ่งเราก็จำหน้าท่านไม่ได้แล้ว หากท่านยังอยู่ก็ขอให้ท่านอยู่สุขกาย......
สบายใจ..หากท่านล่วงลับลงไป..ก็ให้ท่านได้รับสุขในโลกหน้า..ในภพใหม่ภูมิใหม่......
ประการต่อมา...ก็ทำบุญเพื่อให้เป็นผลบุญคุ้มครองตัวเราเอง..ให้พระผูกข้อมือพรมน้ำ
พระพุทธมนต์ให้...เป็นศิริมงคล
เพียงแค่นี้ก็เป็นบุญ...เป็นกุศล...เป็นประโยชน์.....เป็นมิ่งมงคล..แก่ตัวเรา..แล้วเราก็จะได้.
.อยู่ร่มเย็น..เป็นสุข....สุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง..อายุมั่นขวัญยืนแล้วล่ะ...
อายุ วัณโณ สุขัง พะลัง
ทุกๆคน..นะครับ....
พงษ์รพี....
ความเห็น
ส่วนเกิดน่ะ...นามมาแร๊ว..จ้า...ประมาณ..20 กว่าปีมาแร๊ว....