สุริยาวาจาว่าไว้  เชิญเจ้าน้องไท้ย หนุ่มน้อยสาวจี๋  แม่สอนลูกรัก  เจ้าแว่นเงาศรี  ก๋านที่จักดีสืบต่อไปหน้า  เกิดเป็นผู้ญิง  มาในโลกหล้า  เพราะเขียมบุญนาลูกไท้  บุเปกะตาบ่ได้สร้างไว้  บ่หลายมากกว้างเน้อนาย เพราะสาเหตุนั้น  มันบ่กลับกล๋าย  บ่เป๋นผู้จายกับเบิ้นหนอเจ้า  วิบากเราหนา  ปามาแต่เหง้า  ได้เป็นคนยิงลุ่มฟ้า  สันใดจักดี  สุกขีอย่าจ้าหื้อลูกลูกอยู่ด้วยต๋ามธรรม  หื้อแยงหื้อจี้  อย่ากระตำกรรม  รักษาดวงธรรมอินทรีชอบด้วย กองปฏิบัติ  บ่หื้อแสร้งส้วย หื้อกึ้ดกองตวยแต่เก้า จุ่งหื้อบุดตี๋ หลับเดึ้กลุกเจ้าเนอตัวลูกเต้ายิงแปง  การหลับเดึ้กนั้น บ่ใจ่จี้แจ๋ง หื้อลูกยิงแปง นั่งกางเบ่งกว้าง  แม่ว่าหื้อนาย เยี้ยะก๋านเวียกสร้าง  ในหอเรื่อนนายที่ลับ  เซาะหาเวียกก๋าน  งานใดหน้อยนัก  มานิดนั่งสร้างทำไป ปักแส่วก้อน  หยิบห้อยสอยไหม ต๋ามฟืนต๋ามไฟ  อยู่ในหอห้อง  ยามเมื่อมีผัว  สามีกู่ป้องหื้อปันปุรีละไว้  ขันหมากขันปู  และนายลูกไท้  ดาไว้ก่อนหน้ามีงาน  ยามเมื่อผัวรัก  จักไปทำก๋าน  มันก็เป็นตาง  ตี่ไปง่ายใต้  หลอนมีสหาย  คนไกล๋และใกล้  เตียวไปมาแว่แวะ  เก็บมาสู่ตำ  ก็ง่ายแต้และ  มันเป็นอย่างเยื้อมโบราณ บ่ได้เล่นเซาะ  จ้านานาเป็นก๋าน หื้อลูกนงคาญ  จ๋ำไว้ใส่ใส้  ก๋านหอก๋านเฮือน  ปื้นล่างลุ่มใต้  ปื้นหอเฮือนจานเฮื่อฮก  หื้อนายแผ้วถาง  กวาดปัดไคว่ครบ  หื้อสะอาดเกี้ยง  งามดี   หมดใสเรียบร้อยย่อมเป็นศรี  แก่ยอดนารี  แม่ร่ำริสร้าง  ญิดูแลต้นต๋อหอเฮียนข่วงบ้าน  หื้อไสดีงามเป่งลึ้ง หม้อน้ำใส่กิ๋นนายอย่าได้มึ้ง  ขัดเลื่อนเกี้ยงตั้งบวย  น้ำกินน้ำไจ้  แต่งไว้งามสวย   แล้ววางน้ำบวย   สำหรับไว้หั้น    หม้อน้ำซ่วยติ๋น   ลุ่มดินหมายหมั้น   หื้อลูกดูแลใคว่พร้อมเต๋าฟืนเตาไฟ  โรงครัวห้องต้อม  จุ่งเก็บเหมือดต้อมแป๋งดี  ถ้วยจานป๊ากจ้อน  หมั่นขัดหมั่นศรี   ควบไว้หื้อดี   หม้อหนึ้งไหข้าว  ครกพริกหม้อแก๋ง  เปือดแดงก่องข่าว  ตั้งกวยบงทอหน่วยหน้อย  หื้อควบเรียงยายแตบดีส้อยร้อยหื้อเป็นอย่างเยื้อมปุนดู   หมั่นปัดหมั่นเจ็ด  ช่วยล้างขัดถู  ขันหมากขันปู  สาดปูเลื่อนเกี้ยงหื้อถูกตามกอง  โบราณถูกเผื้อน  เป็นการกองดีลูกรัก   ยามเมื่อสหาย  ได้มาแว่พัก  มาหันย่องเยื้อมดูงาม  หื้อเจ้าลูกรัก   ได้ตั๊กได้ถาม  ว่าลุกไหนมา  จาพี่เป็นเจ้า  พี่ได้ตั้งใจ  เดินมาไต่เต้า  เพื่อบระสงค์ใดหน้อยนัก  ลึอกุ้นเกยกั๋น  มาานแต้ตัก  จื้อว่าอั้นใดจา  ลือเป็นปี่น้อง  ต่อญาติกา  ขะกุนใดจา  ขอพี่บอกข้า   พี่ต้องการสัง  เยืองได้เจ้าข้า  กับสามีแปงแห่งน้อย  ฤาว่าสามี  เกยไปปากป้อง  พักแรมอยู่ห้องกาวา  กาว่าผัวรัก  ข้าเกยไปหา  ได้สนทนา  ก้าขายต้องเต้า  กวนลูกบุตรตา  สู่กำน้ำข้าว  ตาทเวลาเนอลูกผัว  กับผัวแห่งนาย  กลัมาสำนัก  ก็ไขบอกอู้กันดู   คนมีจื้อนั้น  มาถามมหาสู  รูปร่างมันดู   ขาวสูงฮั่งหน้อย มันรู้จักสู  แต่เมื่อยามหน้อยว่า  สองเราลาแก่นกุ้น  ลุกจากรัฐถา  มักกาบ้านปุ้น  มาถามไต่ถ้อยวาตามันกับพี่นี้   เป็นยาติกา   บอกไขขียา  อย่างนี้อี้อั้น  บางทีก็มัน  ตั้งใจ๋แต่บ้าน  ฦาว่าจักจวนไปก้า  และจวนทำการ  งานใดบ่จ้า  เหตุนั้นจึ่งอู้ถามกอย  สังเกตตุวั๊กรู้เรื่องมีนิดหน๋อย  สามีคิดกอย  คงรู้แน่หมั้น  แม่ยิงบางคน  บ่เป็นเยือะอั้น  เป็นไผคนใดบ่ฮู้มันมาถามหา  เท่าดักขดขู้  บ่อจ๋าพู่อู้ยาวไป  บางทีเผ่าเจื้อ  ปี้น้องก๋วงไก๋เขาก็จักไป   ติเตื๋อนเล่าต้าน  ว่าคนบ่ดี  หัวดื้อหน้าด้าน  บ่ฮู้จักตาง  ต้อนรับ เปิ้นมายังเฮือน  แป๋งหน้าจั๊กงั๊ก  บ่จ๋าพู่อู้ยาวไป  นั่งอยู่ก๊กง๊ก  บ่ผาไสล  เปิ้นถามกำใด  ปากจ๋าเก่งก้า  เป๋นการบ่ดี  ปาเสียต๋าหน้า  เนอบุตรธิดาลูกรัก  ถ้าเราทำดี  อู้จ๋าปากตั๊ก  ถามแขกใกล้ไกล๋เมือง  เปิ้นก็ยอยก  กล่าวอู้สักเสิน  สมเป๋นแม่เฮือนเมียนายและเจ้า  กั้นเราเจื่อนจ๋าเดินเตียวต่องเต้าจากคาวาสำนัก  กึดรอดถึง  รอดเติงเสี่ยวรัก  ไปพักจอดจั๊งแรมนอน  เปิ้นก็จักรับ  ตอบแตนแถมสอง  ตามโบราณกอง  กุณมีมากกว้าง  ย่อมติดตนตัว  ดั่งเราได้สร้างตามตวยไปอย่าละ  ธรรมพระพุทธา  ท่านไขวาต๊ะ  ว่าเลี้ยงแขกแก้วเอากุณ  บุญนำจ่องจั๊ก  มันบ่อหายสูน จักหื้อมังมุล  เข้าของมากกว้าง  แม่นเราฮิหา  ทำมาเวียกสร้าง  มันก็มีตางเยื่องก้ำ เผือบเหมือนนาฑีสระแม่น้ำ  บ่ฮู้เหือดแห้งบกบาง  หื้อเจ้าลูกรัก หมั่นทำเวียกก๋าร  จ่างไว้จ่างวาง  เงินทองของเข้า  จ่างจ่ายจ่างกิน  ตามลายแบบเบ้าหัดแยงถี่จิ๊  ผัวหาเมียหา ผัวฮิเมียฮิ  หอบหับเหมียดเข้าครัวทรงได้มาเล็กหน้อย  เก็บไว้ใส่ถง  ก็จักอดทนสืบต่อไปหน้า หลอนว่าปิดต๋า  มารดาแก่กล้า  ตายมรณาขาดม้วย  มันบ่มีไผ  มาสอนลูกน้อย  ....................................................