![[[ ที่นี่ล้านนาดอทคอม ]]](image/logo.gif){kind=logo}
ตอนที่ผมอายุ 14 ขวบ :) (14 อีกครั้ง)
2012-03-22 19:17| |
นั่งฟังเพลงนี้ ย้อนคิดกลับไปตอนเป็นวัยรุ่นใหม่ๆ
มีเรื่องจะมาเล่าให้เพื่อนๆ ฟังแก้เซ็ง
อาจจะยาวไปนิด ก็ทนๆ อ่านกันหน่อยนะครับ
ตอนอายุ 14 ขวบ.. ผมเรียนอยู่ชั้น ม.3
จำได้ว่าครั้งหนึ่ง..มีเพื่อนผู้หญิงร่วมชั้นคนหนึ่งเข้ามาคุยกับผม
" เราเล่นเป็นแฟนกันมั้ย? "
เธอน่ารัก...และผมก็ดูเหมือนจะหน้าตาดี อิอิ ^ ^
วันนั้นผมไม่ได้ตอบอะไร..
ผมเป็นคนขี้อาย ไม่ค่อยกล้าคุยกับผู้หญิง
ได้แต่อึ้ง และยิ้มให้เธอเท่านั้น
ผมคิดไม่ถึงว่า..เพื่อนผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในห้องคนหนึ่ง
จะเข้ามาบอกกับเราอย่างนั้น
และผมก็ยังงงอยู่ว่า "เล่นเป็นแฟน" เค้าเล่นกันยังไง
เราสองคนเป็นเด็กเรียน นั่งอยู่เก้าอี้แถวหน้าสุดของห้อง
เธอนั่งฝั่งซ้ายมือของผม ห่างไปประมาณเกือบ 1 เมตร
ตอนอยู่ ม.1-2 เธอเรียนอยู่ห้อง 4 ส่วนผมเรียนอยู่ห้อง 2
แต่พอ ม. 3 โรงเรียนเค้าย้ายให้เรามาอยู่ห้องเดียวกัน คือ ห้อง 3/1
เพื่อนบอกว่าโรงเรียนเค้าคัดเอาเฉพาะหัวกระทิมารวมไว้ห้องนี้
และดูจะเป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจ ที่ผมถูกย้ายให้มาเรียนห้องนี้ด้วย :)
เธอเป็นคนอัธยาศัยดี เข้ากับคนง่าย
เธอเป็นคนทักผมก่อนในชั่วโมงแรกของวิชาคณิตศาสตร์
วันที่คุณครูแนะนำผมให้เพื่อนๆ รู้จัก...
ในฐานะคนที่สอบแข่งขันคณิตศาสตร์ได้ที่ 1 ของโรงเรียนตอน ม. 2
หลังจากที่คุณครูแนะนำเสร็จ
เธอหันมาพูดกับผม พร้อมกับอมยิ้ม และบอกว่า "เก่งจริงนะตัวแค่นี้" :)
ตอนนั้นผมครองตำแหน่งรองตัวเล็กที่สุดในห้องเรียน
ตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่าเธอย้ายมาจากห้องไหน
แต่ผมก็ตอบเธอไป เหมือนกับจะชมเธอโดยบังเอิญว่า
"ก็ยังสู้คนเก่งห้องสี่ไม่ได้หรอก"
ผมได้ยินมาว่ามีเพื่อนจากห้อง 4 ที่เรียนเก่งหลายคน
และมารู้ทีหลังว่าเธอเป็นคนที่เรียนเก่งที่สุดในห้อง 4
พอๆ กับเพื่อนผู้หญิงที่เป็นบัดดี้ของเธออีกคน
ที่นั่งอยู่ข้างๆ ถัดจากเธอไปทางซ้าย
จึงไม่น่าแปลกใจที่เธอเลือกนั่งแถวหน้าสุดเหมือนกันกับผม
ตอนนั้นผมเป็นเด็กเรียน ตอนเช้าก็มาเรียน ตอนเย็นก็กลับ
ไม่ค่อยได้สุงสิงกับใครมากนัก
และหลังจากเรียนจบมอต้นแล้วเราแยกย้ายไปกันคนละทาง
ผมไม่ได้ติดต่อกับเธอเลย หลังจากนั้น
เพราะผมไปบวชเป็นเณรเรียนอยู่ที่ลำพูน
ด้วยความเคารพในหลวงลุง
ผมไม่กล้าติดต่อกับเธอทางจดหมาย แม้ว่าเธอจะเคยให้ที่อยู่ไว้
ที่สำคัญ...จดหมายทุกฉบับที่ส่งมาที่วัด จะถูกสกรีนจากหลวงพี่ 555
เพราะฉะนั้น เพื่อความปลอดภัย ผมก็เลยไม่ได้ติดต่อกับเธออีกเลย
สมัยนั้นโทรศัพท์มือถือหายากมาก เป็นยุคของแพ็คลิ้งค์
กับโทรศัพท์สาธารณะแบบหยอดเหรียญ และแบบเสียบการ์ด
เฟสบุ๊ค ไม่ต้องพูดถึง :)
ล่าสุด ได้ข่าวว่า... เธอแต่งงานแล้ว
ป่านนี้ก็คงมีลูกเต็มบ้าน มีหลานเต็มเมืองไปแล้ว :)
เก็บมาเล่าให้เพื่อนๆ หมั่นไส้กันเล่นๆ
จบข่าวครับ..............
22-3-2555
ที่ขั้นหนังสือที่เธอเคยให้ผมไว้เป็นที่ระลึกครับ
มันยังอยู่ในหนังสือเล่มโปรดของผมจนถึงวันนี้ครับ อิอิ :)
ความเห็น